Czytaj dalej tutaj (rozwija treść wpisu)
Czytaj dalej na blogu autora...

Zwiń
Czytaj na blogu autora...

Ostatnia część tworzenia projektu loggera zdarzeń – klasy Log. Skupimy się na wykończeniu projektu, który naprawi powstałe wcześniej niedociągnięcia, trudności w korzystaniu. Utworzona klasa połączy nam wszystkie funkcjonalności w jedno. Doda kilka funkcjonalności, wprowadzi wygodę w użytkowaniu, łatwość zmian. W pierwszej części ustaliliśmy wymagania klasy Log, ustaliliśmy strukturę, zasady funkcjonowania klasy oraz napisaliśmy interfejs. W drugiej części rozwinęliśmy nasz projekt o klasę logFile implementującą wcześniej utworzony interfejs, omówiliśmy możliwość rozszerzeń funkcjonalności o nowe klasy (LogDB) oraz spotkaliśmy się z problemem szybkiej zmiany rodzaju wykorzystywanej klasy.

Tworzenie klasy

Stwórzmy klasę, która połączy w sobie możliwość używania różnych klas loggera (logFile, logDb). Aby zachować ustalone na początku wymagania, dać możliwość łatwego wykorzystania, szybkiej zmiany silnika bez potrzeby wielu zmian w kodzie oraz maksymalnie skrócić zapis, musimy skorzystać z kilku technologi OOP.

Pierwsza z nich – klasa statyczna, druga – singleton. Czemu tak? Klasa statyczna + singleton załatwi nam szybkie i wygodnie użycie:

log::info('Szybko i sprawnie');

. Dzięki temu, po ustaleniu na początku skryptu silnika przechowywania logów w dalszej części możemy wygodnie korzystać z w/w zapisu. Dodatkowo przejście z logowania do pliku na logowanie do bazy nastąpi tylko w jednym miejscu. Jak zapewne zauważyliście nawet nazwa klasy została maksymalnie skrócona log, aby użycie było jak najbardziej wygodne.

Zatem do dzieła. Wzór klasy będzie następujący:

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18

<?php
class log implements log_log{
	private static $driver;
	private static $drivers = array();
	private static $defaultDriverName = 'log_logFile';
 
	protected function __construct(){}
	protected function __clone(){}
 
	public static function instance(){}
	public static function addDriver(log_log $driver){}
	public static function useDriver($drivername=''){}
 
	public static function error($err,$driverName=''){}
	public static function warn($err,$driverName=''){}
	public static function info($err,$driverName=''){}
}
?>

Zmienne klasy

W klasie log mamy zadeklarowane 3 zmienne. Każda z nich ma swoje, łatwe do odgadnięcia, zastosowanie: private static $driver; – aktualny sterownik klasy loggera private static $drivers = array(); – tablica dostępnych (dodanych) sterowników private static $defaultDriverName = 'log_logFile'; – nazwa domyślnego sterownika

Statyczna zmienna klasy $driver; przechowuje aktualnie wybrany sterownik, do którego następuje zapis logów. W trakcie korzystania z klasy będzie możliwa zmiana sterownika, dzięki temu, nawet w jednym skrypcie zachowamy możliwość wybrania innego sterownika do zapisu logu konkretnego zdarzenia. Kolejna zmienna $drivers; jest tablicą przechowującą obiekty klas poszczególnych sterowników. Dzięki temu po jednokrotnym wykorzystaniu konkretnego sterownika, w przypadku jego ponownego użycia obiekt nie jest tworzony na nowo. Trzecia zmienna $defaultDriverName; jak sama nazwa wskazuje, przechowuje nazwę domyślnego sterownika klasy loggera. Dzięki temu klasa jest gotowa do użycia bez ustawiania sterownika przy każdym, pierwszym, uruchomieniu skryptu.

Metody

Trzech ostatnich metod error(), warn(), info() nie muszę omawiać, zostało to już przedstawione w poprzednich częściach. Jedyną różnicą względem poprzednich implementacji jest dodanie nowego parametru: $driverName =''. Parametr ten, jak nazwa wskazuje, podaje nazwę sterownika, którego należy użyć do zapisu danego komunikatu. Domyślnie nie jest zdefiniowany, a w przypadku jego nie podania, wykorzystywany jest domyślny sterownik. Istnieje jednak możliwość podania innego sterownika do zapisu konkretnego komunikatu. Dzięki temu rozszerzamy funkcjonalność naszej klasy, o wybór sterownika dla konkretnego komunikatu, lub pojedynczego wystąpienia.

Utworzyliśmy dwie metody z dostępem ustawionym na protected:

protected function __construct(){}
protected function __clone(){}

Ich zadaniem jest pilnowanie, aby nasza klasa była rzeczywiście singletonem. Zabezpiecza przed utworzeniem nowego obiektu klasy log z poza niej samej oraz przed utworzeniem kopii takiego obiektu.

Czytaj dalej tutaj (rozwija treść wpisu)
Czytaj dalej na blogu autora...

Zwiń
Czytaj na blogu autora...

W pierwszej części na temat optymalizacji bloga opartego na WordPress skupiliśmy się na kilku elementach: Zmianie memory_limit() poprzez php.ini, .htaccess, lub ini_set() w php. Następnie zapoznaliśmy się z częścią możliwości optymalizacji po stronie front-end’u (cache).

W dzisiejszej części będziemy kontynuować proces optymalizacji do tego stopnia, aby możliwym było bezproblemowe korzystanie z platformy blogowej. Zacznijmy od optymalizacji bazy danych.

Nieużywane szablony

Jeśli uruchamiając blog nie mogliśmy się zdecydować na konkretny szablon (theme), próbowaliśmy kliku z nich, do tego ustawialiśmy w nich jakieś opcje, dodatki, konfiguracje – to po zmianie na inny szablo wpisy dokonane dla poprzednich szablonów pozostaną zapisane w bazie. Jest to dobre rozwiązanie w przypadku, gdy zechcemy zmienić szablon (powrócić do wcześniej ustawionego) – konfiguracja zostaje przywrócona do etapu na jakim ją pozostawiliśmy. Jednak jeśli zdecydujemy się już na ten jedyny, wybrany szablon, zwykle nie będziemy go zmieniać, raczej upiększać, modyfikować. Możemy zatem śmiało usunąć pozostałe, oraz wszystkie wpisy w bazie danych które po nich pozostały. W tym celu logujemy się do menedżera MySQl (SQLyog, PMA) przeglądamy tabelę wp_options w poszukiwaniu wpisów odnoszących się do starych szablonów, wtyczek, które odinstalowaliśmy i usuwamy je.

Nieaktualne ustawienia wtyczek

W moim przypadku usunięcie nieaktualnych wpisów odnoszących do ustawień kilku szablonów oraz wpisów pozostałych po wtyczkach zmniejszyło ilość wierszy w tabeli wp_options o około 80 rekordów (wszystkie z ustawionym autoload na 'yes'). Dodatkowo postanowiłem zmienić opcję autoload dla wybranych wpisów (po uprzednim pełnym backupie bazy). Ustawienia zostały zmienione tylko dla tych wpisów, odnośnie których znaczenia byłem pewien, oraz tych, które nie miały wartości. Samo zużycie pamięci zostało nieznacznie zmienione – w granicach błędu statystycznego. Jednak ilość zwróconych wyników uległa lekkiemu zmniejszeniu oraz zmniejszył się czas trwania zapytań – zatem przyśpieszenie już jakieś nastąpiło.

Indeksy

Przeglądając wyniki z WP Tuner (włączone ustawienia: Show Everything) natknąłem się na kilka niepoprawnych zapytań, na zapytania z narzutem, bez odpowiednio ustawionych indeksów. Niezbędnym okazało się ponowne zalogowanie do MySQL’a celem naniesienia poprawek poprzez dodanie indeksów. Zwykle brak indeksów występuje w przypadku wtyczek.

Szkice, wpisy autosave

Jeśli zakończyliśmy edycję wpisów, oraz wszystkie szkice zostały opublikowane, bądź są nam już niepotrzebne możemy je usunąć. Upewnijmy się tylko uprzednio, czy opublikowane wpisy są już ostateczne i nie będziemy chcieli wracać do poprzednich wersji. Funkcjonalność WordPress’a jaką jest automatyczne zapisywanie szkiców bywa bardzo przydatna. Jednak po zakończonej edycji wpisu, opublikowania go w wersji, która nie wymaga zmian, pozostałe wersje wpisu są już niepotrzebne. Usuniemy je za pomocą zapytania sql:

DELETE FROM wp_posts WHERE post_type = "revision";

Cache

W pierwszej części wspomniałem o systemach cache dostępnych jako wtyczki, a także o możliwości napisania własnych. Poza cache generowanych plików warto ustawiać czas ważności cache takich elementów jak pliki js, css, grafiki, dla przeglądarki. Tak, aby w przypadku braku modyfikacji przeglądarka nie pobierała ponownie tych plików, nawet nie zgłaszała potrzeby ich pobrania.

Jedną z opcji będzie wydłużenie domyślnego czasu ważności plików w zależności od ich rozszerzenia. Do tego celu posłużą nam dyrektywy apache oraz plik .htaccess. Odnajdujemy plik .htaccess w lokalizacji wp-content/cache, edytujemy:

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30

# BEGIN supercache
<IfModule mod_mime.c>
  <FilesMatch "\.html\.gz$">
    ForceType text/html
    FileETag None
  </FilesMatch>
  AddEncoding gzip .gz
  AddType text/html .gz
</IfModule>
<IfModule mod_deflate.c>
  SetEnvIfNoCase Request_URI \.gz$ no-gzip
</IfModule>
<IfModule mod_headers.c>
  Header set Cache-Control 'max-age=300, must-revalidate'
</IfModule>
<IfModule mod_expires.c>
  ExpiresActive On
ExpiresDefault A300
ExpiresByType application/x-javascript A3600
ExpiresByType text/css A3600
ExpiresByType image/gif A3600
ExpiresByType image/png A3600
ExpiresByType image/jpeg A3600
ExpiresByType text/plain A300
ExpiresByType application/x-shockwave-flash A3600
ExpiresByType video/x-flv A3600
ExpiresByType application/pdf A3600
ExpiresByType text/html A300
</IfModule>
# END supercache

Interesują nas wpisy od linii 16, czyli w momencie gdy moduł mod_expires.c jest dostępny. Wraz z nim dostajemy możliwość ustawienia domyślnego czasu ważności elementów strony w zależności od ich typu. Jak widzimy domyślnie ustawiony jest na A3600 – czyli 3600 sec = 1 godz. W przypadku, gdy grafiki nie będą się zbyt często zmieniać śmiało możemy wydłużyć ten okres do miesiąca czyli: A2592000. Zatem w liniach 19-23 możemy wpisać nowy czas aktualności plików dla przeglądarki. Poza określaniem czasu w sekundach mod_expires daje możliwość określania czasu za pomocą słownych określeń, np:

1
2
3
4
5
6

# Słowne określenia czasu ważności cache
<IfModule mod_expires.c>
  ExpiresActive On
ExpiresDefault "access plus 1 week"
ExpiresByType application/x-javascript "access plus 1 month"
ExpiresByType text/css "modification plus 5 hours"

Więcej szczegółów na stronie apache – module mod_expires

Czytaj dalej tutaj (rozwija treść wpisu)
Czytaj dalej na blogu autora...

Zwiń
Czytaj na blogu autora...

Z doświadczenia wiem, że programiści dzielą się na dwie grupy: tych co będą szukać optymalizacji na kazdym kroku oraz tych, którzy wolą dokupić dodatkową kość RAM i wyspać się zamiast pracować do późna w nocy . Ja oczywiście należę do tej pierwszej. Już samo użycie php nie jest najoptymalniejszym rozwiązaniem, lecz od czasu do czasu postaram się opisać w kilku słowach jak przyspieszyć swoje skrypty. Zacznijmy od echo.

1
2
3

$cat = 'Mruczek';
echo "Mój kot ma na imię $cat i jest zawsze wesoły.";
echo 'Mój kot ma na imię '.$cat.' i jest zawsze wesoły';

Sposób działania jest prosty. Podczas użycia cudzysłowów ciąg znaków jest przeszukiwany w pod kątem posiadania jakichś zmiennych. Tutaj one istnieją więc skrypt podstawia pod $cat ciąg znaków Mruczek. Następnie wyrzuca na wyjście gotowy napis. W przypadku użycia apostrofów jest troszkę inaczej. PHP nie wyszukuje żadnych zmiennych ponieważ ma jasno określone miejsce w którym te zmienne się znajdują, co sprawia, że całość działa czasami nawet kilkukrotnie szybciej.

Czy dałoby się to jeszcze bardziej przyspieszyć? Oczywiście . Wystarczy posłużyć się operatorem przecinka zamiast kropki.

4

echo 'Mój kot ma na imię ',$cat,' i jest zawsze wesoły';

Większość programistów o tym nie wie ale w przypadku operatora kropki, PHP najpierw tworzy wynikowy ciąg znaków co powoduje dodatkowe obciążenie pamięci. Przy dwóch kropkach tworzone są dwie nowe zmienne String(lub dwie tablice znaków — nie będę się zagłębiał w kod wewnętrzny PHP). Jeśli użyjemy przecinków, PHP po prostu będzie każdy z elementów interpretował jak kolejne parametry(choć pamiętajmy — echo nie jest funkcją!) i wyrzucał je bezpośrednio na wyjście. Pytanie: czy opłaca się buforować wyjście za pomocą kropki(np. w przypadku długiego czasu dostępu do wyjścia)? To już pozostawiam wam do przemyśleń. Poniżej testy prędkości przy użyciu Apache Benchmark:

Wersja z cudzysłowami: Time taken for tests: 100.027 seconds Complete requests: 32772 Failed requests: 0 Write errors: 0 Total transferred: 8206540669 bytes HTML transferred: 8201253107 bytes Requests per second: 327.63 [#/sec] (mean) Time per request: 305.219 [ms] (mean)

Wersja z apostrofami: Time taken for tests: 100.018 seconds Complete requests: 42646 Failed requests: 0 Write errors: 0 Total transferred: 10669918695 bytes HTML transferred: 10663047537 bytes Requests per second: 426.38 [#/sec] (mean) Time per request: 234.531 [ms] (mean)

Wersja z przecinkiem: Time taken for tests: 100.029 seconds Complete requests: 44111 Failed requests: 0