świętymi bądźmy... ale trzeba znać umiar

Ostatnimi czasy zdarzało mi się trafiać w review kodu na zażarte dyskusje na temat pewnego jego fragmentu. Czasami rozmowy tam prowadzone zmieniały się w dialogi nie za pośrednictwem komentarzy i klawiatur, a werbalne.Gdy się wsłuchiwałem (bądź wczytywałem) w nie, ciężko było trzymać stronę któregokolwiek z dyskutantów, a to dlatego, że moim zdaniem każdy z nich miał rację, a rozmowa sprowadzała się do kwestii estetycznych i osobistych preferencji aniżeli do "obrony jakości kodu" przed "nieodpowiednimi" linijkami. No i tak sobie te dyskusje trwały do momentu, gdy w końcu obaj rozmówcy decydowali się na skorzystanie z "telefonu do przyjaciela", co sprowadzało się do skierowania spojrzeń w kierunku najbliższego programisty i zadania mu jakże istotnego pytania - "A Ty co o tym sądzisz?". Zdarzało się tak, że owym programistą byłem ja. I cóż mogłem odpowiedzieć?Czytaj więcej »

to już jest koniec

I dotarłem (i Wy również:) do końca tej serii wpisów. Wielokrotnie, gdy czytałem któryś z nich, zaraz przed jego publikacją, dochodziłem do wniosku, że jeszcze przecież tyle rzeczy wypadałoby napisać, dodać i już prawie miałem to zrobić, ale... patrzyłem na jego długość i stwierdzałem, że jednak byłaby to przesada. Poza tym, nie gruntowne omówienie zagadnienia było moim zamierzeniem, a uzmysłowienie, w jak najbardziej skompresowanej formie, zalet opisywanych aktywności/procesów/technik oraz tego, że we wszystkim trzeba znać umiar. Czy mi się to udało? To pozostawiam już do Waszej oceny. Zdaję sobie sprawę, że na każdy z poruszonych przeze mnie tematów możnaby (i już nieraz to robiono) napisać obszerne tomy i wiem również, że wiele rzeczy pozostało jeszcze do omówienia, więc jeżeli macie jakieś pytania albo chcielibyście więcej, to czekam na komentarze lub wiadomości na fan page'ach (na Google+ lub Facebooku). Jeżeli chcecie niektóre (wszystkie?) z opisanych procesów zaimplementować u siebie w projekcie/pracy, ale nadal macie wątpliwości lub problemy z rozpoczęciem, to również czekam na Wasze pytania, może wspólnie uda nam się rozwiązać problem :)Czytaj więcej »

czy warto pisać testy przed implementacją?

Testowanie samo w sobie przynosi korzyści, zazwyczaj w dłuższej (oby:) perspektywie czasu, ale prędzej czy później jesteśmy w stanie dostrzec ich wartość i nieraz oddychamy z ulgą, gdy widzimy, że ludzie pracujący nad kodem przed nami, poświęcili trochę czasu na napisanie solidnych zestawów. Lecz o zaletach posiadania testów już pisałem ostatnio (tutaj i ciąg dalszy :). I o ile z tym, że posiadanie testów przynosi korzyści i jest to jedna z tych rzeczy, którą wielu programistów chce praktykować nie kłóci się nikt, o tyle nie wszyscy widzą jakikolwiek sens w pisaniu testów przed implementacją. Że niby sprawia, że kod jest lepszy, że jeszcze raz myślimy o problemie, że patrzymy na niego od innej strony, itp., itd.Problem z tymi wszystkimi stwierdzeniami jest taki, że to są jedynie oklepane zwroty, którymi karmią nas bardziej doświadczeni, mądrzejsi znawcy tematu, którzy powołują się na własne doświadczenie i którym powinniśmy zaufać. I ja wcale nie twierdzę, że nie mają racji, czy też nie neguję ich kompetencji, ale człowiek (a programista też człowiek :) woli uczyć się na własnych błędach. Przynajmniej do momentu, gdy nie zobaczy konkretnego przykładu, który pokazuje mu, że jednak jest tak, jak podpowiada starszy kolega.Czytaj więcej »

Ostatnio miałem okazję przyglądać się kilku osobom, które nie mają zbyt wielkiego doświadczenia w tworzenia projektów. Posiadają wiedzę na temat programowania obiektowego, znają paradygmaty, wzorce, ogólnie całkiem nieźli z nich programiści, jednak swoją przygodę z tworzeniem designów dopiero zaczynają.Jedną z obserwacji, która rzuciła mi się w oczy jest sposób w jaki większość z nich rozpoczyna tworzenie projektu. Mianowicie - zaczynają od tworzenia diagramów klas.Czytaj więcej »

zaprojektujmy coś...

Kiedy przeprowadziliśmy już analizę i wiemy, co klient chce abyśmy zrealizowali, wiemy, czego nie chce i obie strony rozumieją co i jak ma działać, możemy ruszać dalej, czyli przełożyć wymagania na coś, co lepiej pasuje do naszego obiektowego świata:)Jednym zdaniem - pora na zaprojektowanie naszej aplikacji. Czytaj więcej »

T

he term ‘minimalism’ is a trend from early 19th century and gradually became an important movement in response to the over decorated design of the previous period. Minimalist architecture became popular in the late 1980s in London and New York,[3] where architects and fashion designers worked together in the boutiques to achieve simplicity, using white elements, cold lighting, large space with minimum objects and furniture. Minimalist architecture simplifies living space to reveal the essential quality of buildings and conveys simplicity in attitudes toward life. It is highly inspired from the Japanese traditional design and the concept of Zen philosophy.

 

Influences from Japanese tradition

The idea of simplicity appears in many cultures, especially the Japanese traditional culture of Zen Philosophy. Japanese manipulate the Zen culture into aesthetic and design elements for their buildings.[11] This idea of architecture has influenced Western Society, especially in America since the mid 18th century.

The Japanese aesthetic of Wabi-sabi values the quality of simple and plain objects. 

For example, the sand garden in Ryoanji temple demonstrates the concepts of simplicity and the essentiality from the considered setting of a few stones and a huge empty space.[14] The Japanese aesthetic principle of Ma refers to empty or open space. That removes all the unnecessary internal walls and opensup the space between interior and the exterior. Frank Lloyd Wright was influenced by the design element of Japanese sliding door that allows to bring the exterior to the interior. The emptiness of spatial arrangement is another idea that reduces everything down to the most essential quality.[16] The Japanese aesthetic of Wabi-sabi values the quality of simple and plain objects. It appreciates the absence of unnecessary features to view life in quietness and reveals the most innate character of chosen materials.

 The Japanese minimalist architect, Tadao Ando conveys the Japanese traditional spirit and his own perception of nature in his works. His design concepts are materials, pure geometry and nature. He normally uses concrete or natural wood and basic structural form to achieve austerity and rays of light in space. He also sets up dialogue between the site and nature to create relationship and order with the buildings. Ando’s works and the translation of Japanese aesthetic principles are highly influential on Japanese architecture. For example, the Japanese flora art, also known as Ikebana.

 

T

he term ‘minimalism’ is a trend from early 19th century and gradually became an important movement in response to the over decorated design of the previous period. Minimalist architecture became popular in the late 1980s in London and New York,[3] where architects and fashion designers worked together in the boutiques to achieve simplicity, using white elements, cold lighting, large space with minimum objects and furniture. Minimalist architecture simplifies living space to reveal the essential quality of buildings and conveys simplicity in attitudes toward life. It is highly inspired from the Japanese traditional design and the concept of Zen philosophy.

 

Influences from Japanese tradition

The idea of simplicity appears in many cultures, especially the Japanese traditional culture of Zen Philosophy. Japanese manipulate the Zen culture into aesthetic and design elements for their buildings.[11] This idea of architecture has influenced Western Society, especially in America since the mid 18th century.

The Japanese aesthetic of Wabi-sabi values the quality of simple and plain objects.

For example, the sand garden in Ryoanji temple demonstrates the concepts of simplicity and the essentiality from the considered setting of a few stones and a huge empty space.[14] The Japanese aesthetic principle of Ma refers to empty or open space. That removes all the unnecessary internal walls and opensup the space between interior and the exterior. Frank Lloyd Wright was influenced by the design element of Japanese sliding door that allows to bring the exterior to the interior. The emptiness of spatial arrangement is another idea that reduces everything down to the most essential quality.[16] The Japanese aesthetic of Wabi-sabi values the quality of simple and plain objects. It appreciates the absence of unnecessary features to view life in quietness and reveals the most innate character of chosen materials.

The Japanese minimalist architect, Tadao Ando conveys the Japanese traditional spirit and his own perception of nature in his works. His design concepts are materials, pure geometry and nature. He normally uses concrete or natural wood and basic structural form to achieve austerity and rays of light in space. He also sets up dialogue between the site and nature to create relationship and order with the buildings. Ando’s works and the translation of Japanese aesthetic principles are highly influential on Japanese architecture. For example, the Japanese flora art, also known as Ikebana.