I stało się, wyśniona przez niektórych funkcjonalność – wywoływanie metody w jednej linii z konstrukcją obiektu zostało zgłoszone jako RFC. Co to oznacza ? O ile zostanie zaakceptowane, będziemy mogli pisać tak:
new Foo()->ala()->ma()->kota();
zamiast:
$foo = new Foo(); $foo->ala()->ma()->kota();
Jak to mówią, mała rzecz a cieszy. Prawdopodobnie przejdzie, sądząc po wypowiedziach deweloperów na liście. Cieszycie się ?
Dzisiaj na blogu Maartena Balliauwa pojawiła się ciekawa informacja dla wszystkich programistów PHP, którzy chcą zapoznać się z platformą Windows Azure.Pod egidą Microsoftu wystartował serwis Windows Azure for PHP.
W serwisie można znaleźć informacje na temat Windows Azure oraz tutoriale związane z programowaniem w PHP w oparciu o chmurę Microsoftu. Oczywiście nie mogło zabraknąć działu download pozwalającego pobrać niezbędne narzędzia oraz “forum”. Ponieważ serwis jest bardzo młody, tymczasową rolę forum przejął serwis StackOverflow.
Jeśli nie możecie doczekać się kolejnych moich wpisów z serii PHP w chmurze, zaglądajcie do Windows Azure for PHP.
Może kogoś zdziwić ten tytuł. Co transmutacja, czyli znana z alchemii (i Diablo 2) zamiana jednego przedmiotu w inny ma wspólnego z PHP ? Ma wspólnego i to wiele. Wystarczy sobie uświadomić, że przedmioty to obiekty. To czym jest obiekt, determinuje jego klasa (a raczej podobieństwo obiektów tworzy klasę ale nie w tym rzecz). Jak wszyscy wiemy, w języku PHP, rzutowanie możliwe jest tylko pomiędzy typami prostymi oraz object i array. Odnosząc to na świat rzeczywisty, rzutowanie jest właśnie ową „transmutacją”.Jak już wspominałem, rzutowanie jest mocno ograniczone. Może rzadko, ale zdarza się, że chcielibyśmy zmienić typ jakiegoś obiektu. Ostatnio natrafiłem się na poniekąd podobną sytuację. Chciałem zaimplementować prosty DataMapper. Tak dla małego przypomnienia jest to wzorzec projektowy, dzięki któremu możemy zapisywać obiekty w relacyjnej bazie danych oraz je stamtąd wyciągać. Czyli koniec końców jest to część składowa ORM-a. Jednak nie jest to mechanizm w stylu ActiveRecord (Doctrine 1) – zapisywane klasy nie dziedziczą z żadnej klasy bazowej. DataMapper (Doctrine 2), dzięki refleksji, potrafi sam dowiedzieć się wszystkiego o dowolnym obiekcie i zapisać go w bazie a później odtworzyć, bez konieczności „dostosowywania” obiektu do jego wymagań.
O ile jeszcze zapisanie obiektu w bazie to pikuś, to odtworzenie go jest w pewien sposób problematyczne. Problemem jest to, że jeżeli obiekt ma w sobie prywatne pola, które mają być zapisane w bazie, natomiast nie ma żadnych metod na ustawianie ich, to obiekt zawsze będzie odtworzony w sposób niekompletny. Mały przykład dydaktyczny:
Kanał ATOM
class Example {
private $_foo = 5;
private $_bar = 6;
public function __get($name){
$sField = '_'. $name;
return $this->$sField;
}
public function __set($name, $value){
throw new LogicException('This object is readonly!');
}
public function doSomething(){
//...
}
}
Jak widać, możemy pobierać zawartość pól, jednak nie możemy ich ustawiać. Po krótkim namyślę jak rozwiązać problem nie zmieniając klasy Example, można się rozmarzyć, że w innym języku może dało by się zrzutować array z danymi pobranymi z bazy na obiekt klasy Example i było by po sprawie. Jak wiadomo, w PHP się nie da. Ale od czego mamy zakazane techniki ? Ta krótka funkcja zrealizuje to, czego nam potrzeba:
function transmutate(array $data, $className) {
$oReflector = new ReflectionClass($className);
$aDefaultProperties = $oReflector->getDefaultProperties();
$aInstanceVars = array_merge($aDefaultProperties, $data);
$aObjectPrototype = array();
foreach ($aInstanceVars as $field => $value) {
$sField = "\0" . $className . "\0" . $field;
$aObjectPrototype[$sField] = $value;
}
$oContainer = (object) $aObjectPrototype;
$sContainer = serialize($oContainer);
$aContainer = explode(':', $sContainer);
$aContainer[1] = strlen($className);
$aContainer[2] = '"' . $className . '"';
$sContainer = implode(':', $aContainer);
$oResult = unserialize($sContainer);
return $oResult;
}
Oraz przykład użycia:
$aData = array('_foo' => 7, '_bar' => 8);
$oExample = transmutate($aData, 'Example');
var_dump($oExample);
/* efekt:
object(Example)#3 (2) {
["_foo:private"]=>
int(7)
["_bar:private"]=>
int(8)
}
*/
Co do samej funkcji, to pomijając aspekt wyciągania informacji za pomocą refleksji. To używa ona funkcji serialize i unserialize. Jest to spowodowane tym, że PHP, odtwarzając zserializowany obiekt po pierwsze nie uruchamia jego konstruktora, a po drugie nie przejmuje się widocznością zmiennych i jest to główny klucz do sukcesu.
Podsumowując, jest to ciekawy trik, jednak jeżeli nie piszecie DataMappera, lub nie jest to wasza ostatnia deska ratunku, nie używajcie go. Nie bez powodu jest to „zakazana” technika 
P.S
Od bodajże PHP 5.3.2 albo 5.3.3 można uzyskać podobny efekt (zmiana wartości zmiennych prywatnych/chronionych z zewnątrz obiektu) poprzez metodę ReflectionProperty::setAccessible.
Najprostszym sposobem na wygenerowanie unikalnego ciągu znaków składającego się z liter i liczb jest użycie funkcji haszującej w której jako parametr zostanie podany unikalny parametr.
W naszym przykładzie do wygenerowanie unikalnego parametru użyjemy funkcji date() oraz rand(), dzięki którym otrzymamy za każdym razem inny ciąg do zakodowania.
$param = rand(1,1000000).date("d-m/Y:H:i.s");
Jako algorytmu do wygenerowania losowego ciągu zastosujemy kodowanie sha256, przy pomocy funkcji hash().
function generatePassword($limit) {
return substr(hash('sha256', rand().time()) , 0 , $limit);
}
Dzięki zastosowaniu funkcji substr() możemy wygenerować hasło o podanej długości, jednak nie dłuższe niż 64 znaki. Jest tak dlatego, ponieważ hash generowany przez sha256 ma długość 64 znaków.
Przed miesiącem rozpocząłem cykl zatytułowany ASP.NET MVC dla programistów PHP. Niestety nie udało mi się publikować co tydzień kolejnych części tej serii, czego bardzo żałuję. Od dzisiejszego wpisu postaram się zintensyfikować wysiłki, aby seria pojawiała się częściej. Zgodnie z zapowiedzią z poprzedniej części, zajmiemy się dzisiaj aplikacją ASP.NET MVC od zera. Pozwoli to nam na wstępne zapoznanie się ze strukturą katalogów oraz konwencjami stosowanymi w tej technologii. Zajmiemy się również kontrolerami.
Nowy projekt
Pracę rozpoczniemy od utworzenia nowego projektu. Z menu File należy wybrać opcję New Project, a następnie w zakładce Web kliknąć na ASP.NET MVC 2 Empty Web Application.
Nazwę oraz lokalizację projektu pozostawiamy bez zmian. Tak przygotowana aplikacja jest tylko pustym szkieletem, złożonym z kilku katalogów. Próba jej uruchomienia zakończy się niepowodzeniem.
Dodajemy kontroler…
Aby powołać naszą aplikację do życia, musimy stworzyć co najmniej jeden kontroler, który obsłuży request, wykona magię z modelem (nie jest to konieczne), a na koniec wskaże widok, który zostanie zwrócony klientowi. W przeciwieństwie do znanych frameworków PHP, nie musimy się bawić w ręczne dodawanie kontrolera. Co więcej, nie musimy korzystać z żadnych poleceń w konsoli. Wszystko możemy wyklikać w Visual Studio. Wystarczy kliknąć prawym przyciskiem myszy w na katalogu Controllers i wybrać z menu kontekstowego opcję Add –> Controller.
Nazwijmy nowy kontroler Home (dlaczego akurat Home, za chwilę wyjaśnię). Zwróćcie uwagę, że podobnie jak w przypadku Zend Frameworka do nazwy kontrolera należy dodać przyrostek Controller. Checkbox zostawmy na razie w spokoju.
